Tras a presentación do acto, Isabel Fernández puxo de manifesto a importancia que ten para o BNG a defensa e o mantemento do sistema público de pensións, o cal debe ser unha prioridade e un dereito de toda a sociedade. Ante un concorrido auditorio animou a participar a todos os asistentes coas preguntas, comentarios e dubidas que puideran ter.​

Na mesma liña, Anxo Louzao indicou como as reformas aplicadas en 2011 (polo Goberno do PSOE, co apoio de CCOO e UGT) e en 2013 (polo Goberno do PP) introduciron recortes tremendamente regresivos dirixidos a dificultar o acceso as pensións públicas e a rebaixar as súas contías: atraso da idade de xubilación; aumento dos anos de cálculo para o cómputo da base reguladora; incremento do número de anos para cobrar a pensión completa; desligar as subas anuais do IPC oficial e a introdución do chamado factor de sustentabilidade, que se comezará a aplicar a partir de 2019.

Estas medidas provocaron unha importante perda de poder adquisitivo das e dos pensionistas e están ocasionando que as galegas e galegos que acceden agora á xubilación o fagan percibindo contías inferiores a quen accedeu en anos anteriores. Por iso, para a CIG non deixa de resultar rechamante que, organizacións que facilitaron a implantación destes recortes e día tras día reeditan a lacra do pacto social que nos está levando a que se consolide unha situación social sen saída, con total descaro corran agora a convocar protestas, cando tamén son causantes, xunto co PP e PSOE, destes ataques ás pensións. Para iso, convidou aos asistentes a participar nas manifestacións e concentracións que terán lugar o domingo 15 de abril, ao longo de toda Galiza.

Da mesma maneira, Montse Prado sinalou como case o 60% das pensións galegas están por debaixo do salario mínimo, sendo especialmente preocupante a situación das mulleres xa que 1 de cada 4 mulleres maiores de 65 anos está por baixo do limiar da pobreza. Ademais, moitas familias teñen nas pensións a súa única fonte de ingresos. Explicou como as propostas que o BNG propón queren corrixir esta situación. Neste senso, se considera que o debate das pensións vai moito máis alá de si a revalorización anual debe ser o IPC ou o 0.25%, con non ser indiferente esta cuestión, senón que é unha cuestión estrutural, entre manter un modelo de pensións públicas dignas, ou apostar por un modelo de privatización, de negocio para o capital financeiro. Para iso, proponse favorecer a creación de emprego de calidade como mellor vía para garantir ingresos que paguen as pensións, derrogar as reformas laborais, recuperar a idade de xubilación aos 65 anos, que o cómputo da pensión se realice en base aos 15 mellores anos da vida profesional dos e das traballadoras e establecer o importe da pensión mínima no equivalente ao 60% do salario medio.